Lice muraliste i filmskog producenta Benjamina Čengića otpočelo je novi život obilježivši ekspresivnu seriju portreta koje je napravio sarajevski fotograf Muhamed Osmanagić. Za oba umjetnika rad na ovoj ideji došao je kao novo iskustvo, Benjamin je prvi put bio centralna tema među zidovima koji su inače ishodište njegove inspiracije dok je Muhamed, žanrovski određen uličnom fotografijom, zašao u do sada neistraženi teritorij portretne fotogtrafije.
Stilski jasno definirana serija fotografija odlikuje se crno – bijelom tehnikom i jakim kontrastom. Takav tehnički odabir rezultirao je vrlo snažnim emotivnim utiskom koji donosi dozu nepredvidivosti postignutu dopuštanjem pokretu, često fotografski zarobljenom, da se pojavi u slici i ostavi trag spontanosti i improvizacije. Muhamed ističe da mu je namjera bila dopustiti umjetniku ispred sebe dovoljno prostrora, slobode, i intime da se osjeti potpuno osamljenim i sigurnim, te se pokuša posvetiti svom unutarnjem bivostvovanju u aktivnoj izmjeni ozbiljne samorefleksije i dječije zaigranosti.
Misao o preživljavanju, postepeni nestanak kulturnog života u glavnom gradu naveli su Muhameda da realizuje projekat portretiranja umjetnika, kako bi oni koji još uvijek ne odustaju od svog rada, dobili dodatnu priliku da se u fotografskoj sesiji još jednom i na nesvakidašnji način suoče sa sobom, duboko preispitaju, steknu novu snagu, dobiju podršku i poput Benjanima, počnu sebe promatrati na novi način.
