Predstavljamo art studio ANIMA

ANIMA je umjetnički dvojac formiran 2016. godine od strane akademskih grafičara Denisa Haračića i Mirze Rahmanović. Kao duo ovi mladi umjetnici do sada su svoj rad predstavili na devet izložbi u BiH i regionu. Pored toga uključeni su u kreativnu kolaboraciju sa modnim brandom PlusMinus fashion, unutar koje sarađuju sa dizajnericom Enom Dujmović, promovišući grafiku kao klasični umjetnički medij kroz savremene tendencije modnog dizajna. Oba autora i pojedinačno predstavljaju aktivne učesnike na izlagačkoj sceni BiH.

 

 

S obzirom na to da su završili Akademiju likovnih umjetnosti u Sarajevu u istoj klasi, pod mentorstvom prof. dr. Amele Hadžimejlić, Mirza i Denis ističu kako je ideja za zajedničkim radom nastala kao sasvim prirodan slijed u njihovom umjetničkom angažmanu. Ime ANIMA simbolično ptiče od C G Jungovog ženskog principa duše, koji predstavlja plodnost, stvaranje i kreativnost. Shodno tome ključni dio koncepta kojim se ANIMA vodi u umjetničkoj praksi jeste apsolutna misaona i umjetnička sloboda oba autora. Izlagački prostor koji umjetnici dijele je otjelovljenje te ideje, te se kao cjelina u potpunosti zasniva na koegzistenciji različitosti i neuslovljenoj individualnosti. Rad grupe se i danas aktivno nastavlja, te autori kažu kako je već planirano nekoliko izložbi do kraja ove i u sljedećoj godini.

 

 

 

– Mislim da je polazište svakog dobrog umjetničkog djela u, za umjetnika, vrlo ličnim i intimnim stvarima. U svom radu često problematiziram relaciju između individue i vanjskog svijeta, odnosno društva koje neminovno utiče na pojedinca te tim putem postaje neodvojiv dio njegovog identiteta. Nastojim da govorim o  društvenim fenomenima ali i o sebi, o idejama koje su mi vrlo bliske i koje se zasnivaju na arhetipskim, egzistencijalnim ljudskim težnjama i pitanjimaU društvenom kontekstu sam primijetio zabrinjavajuće prisustvo apatije, jednu vrstu zastranjivanja naših emotivnih funkcija u vremenu masovnih medija i brze informacije. To je tema koja me jako zanima, pa sam joj shodno tome posvetio čitav jedan ciklus u svom radu, kaže Denis Haračić.

 

 

Ciklus pod nazivom Svjedoci treba da bude vizualizacija emotivnog odstojanja o neupletenosti. Oni su, kao i većina Denisovih radova, osmišljeni u obliku okamenjenih ljudskih formi, bez puno karaktera.

 

– Htio sam prikazati odsutnost ljudske topline. U tom kontekstu nisu osmišljeni kao društvena kritika, nego prije kao upozorenje na nešto što svi možemo da postanemo. Izvještačena bića i svjedoci svojoj sopstvenoj emotivnoj destrukciji. Drugi dio moga rada se bavi mnogo intimnijim temama, koje se mogu shvatiti i kao arhetip. To su mahom strahovi i potrebe koje svako od nas ima, te su prema tome teme koje su i lične i univerzalne. Shvatio sam da identifikacijom ovakvih pojmova ujedno učim i o sebi, te da mi u tom slučaju umjetnost služi kao proces samopreispitivanja. Forme koje kreiram su antropomorfne, uvijek u nekoj čudnoj potrebi da stoje kao spomenici ovakvim i sličnim idejama, te da kroz svoju stilsku orijentaciju govore o arhetipu kao o nečemu što je primarni princip čovječnosti, nečemu što je usađeno duboko u nas i što je staro koliko i samo čovječanstvo. Zbog toga je itekako u mom interesu da vizualizacija mojih ideja sadrži određenu dozu vječnosti ili bezvremenosti, ističe Denis.

 

 

Mirza kroz svoj umjetnički izraz, najčešće problematizira teme koje se protežu kroz sveto pismo, u svrhu potenciranja lične interpretacije (sveto pismo doživljava kao bilo koji doslovni zabilježeni sadržaj-naučni/religijski koji oblikuje čovjekov um kroz „stah“).

 

 

– Religijski sadržaj, doživljavam kao metaforu (asocijaciju) na već viđeno, postojano, doživljeno koje procesuiram kao mogućnost, a ne kao doslovni značaj u vidu pravila. Dakle slobodu izraza doživljavam kroz ljubav i zahvalnost prema postojanju, koja kreira slučaj ili namjeru kao prošlost, sadašnjost i budućnost. Tako da na taj način kreiram individulni kompas koji formira realnu sliku. Bilježim dva polariteta u formiranju svijesti o realnoj slici, koristim se pojmovima „Tijelo“ i „Duh“. Pojam „Tijelo“ doživljavam na način, da kroz umjetnički izraz usavršavam svoje sposobnosti i proživljavam što širi spektar mogučnosti tokom realizacije nekog likovnog riješenja. Uočavam vanjsku konstrukciju pravila (zakon, teoriju, nauku, religiju) koja mene formira kao ličnost, tako da kroz likovni jezik osvještavam sebe, ističe Mirza Rahmanović.

 

 

 

– Pojam „Duh“ je nastao kao svijet, koja strahuje od besmislene prolaznosti, tako da na taj način formiram odgovornost prema svom radu. Ako „Tijelo“ čini spektar mogućnosti u vidu realizacije nekog likovnog riješenja onda „Duh“ formira odgovornost ili obim ili ljusku svih mogućnosti. Tako da se u tom slučaju obazirem na emocije ili osjećaj koji proizilaze iz mene u vidu, „oholost“, „škrtost“, „požuda“… (sedam smrtnih grijeha). Kroz svaki smrtni grijeh bilježim opasnosti, potrebe, slabosti, koje koristim na najbolji način da kroz realizaciju svakog sljedećeg likovnog rješenja osjećam potrebu za inovacijom i napredovanjem kroz likovno sazrijevanje, kaže Mirza.